Tamara Tubbing

Als klein meisje ontdekte ik al gauw dat ik anders was. Anders.. Kan dat eigenlijk wel? Is iedereen niet anders? Waren uitspraken die vaak te horen kreeg. Dit zette mij aan tot nadenken.. Wat was er dan anders, waarom ervaarde ik dit zo? 

​

Al toen ik jong was besloot ik mij aan te passen aan de 'norm', het gemiddelde. Want anders was misschien iedereen maar één ding wist ik zeker.. De norm was ik in elk geval niet. 

 

Buiten de lijntjes kleuren, dat paste bij mij. Ohja en eigenwijs was ik ook helemaal niet ;). Tot ik naar school ging. Algauw ging ik me aanpassen en deed ik wat de docenten van me verwachtte. In eerste instantie lijkt dat heel positief. Tot je op een gegeven moment jezelf kwijt raakt, of in een burn-out raakt.. Iets waar veel hoogbegaafden bekend mee zijn. In mijn geval was ik mezelf na jaren van aanpassen wel kwijt. Paste ik me eigenlijk wel aan? Was een vraag die ik mezelf stelde. 

​

Ik wilde mezelf zijn, echt zijn. 

​

Zou ik dan toch hoogbegaafd zijn? Nee, dat zijn de mensen die altijd tienen halen en heel goed zijn op school. Dat was ik in elk geval niet. ... Toch kwam ik er op mijn 19e achter dit wel te zijn.. Ik kon het niet geloven. Ik? Ik die nooit wat begreep & altijd lage cijfers haalde. Ik vond het eerder grappig dan geloofwaardig. Tot ik erachter kwam dat het een andere manier van zijn/denken is. Dit was iets waar ik mezelf wel in herkende. 

​

Stap voor stap lukte het steeds beter om mezelf te zijn, al is dit een blijvend proces. Ik ontdekte dat ik veel hield van schilderen en dansen en ik kreeg een verlangen om mijn ervaring in te zetten om hoogbegaafde kinderen en jongeren te helpen. 

​

De uitspraak hierboven: "Do not let fear decide your path, bud let love decide" was een belangrijk thema in mijn leven. Het lef hebben jezelf te zijn & je niet aan te passen aan de norm.

​

Mijn visie/missie: Be You! Ik wil hoogbegaafde kinderen en jongeren graag helpen  terug te komen bij wie ze echt zijn.